Αφήγηση Λαϊκών Παραμυθιών

Κάθε Πέμπτη στο στο Alte Fablon, από τις 18:30 έως και τις 20:30

Θέματα του εργαστηριού:

1. Τεχνικές αφήγησης (χρήση φωνής, κίνηση, ρυθμός, στάση σώματος, αφήγηση και παράσταση )

2.Τεχνικές μυθοπλασίας (καθημερινά ερεθίσματα γίνονται αφορμή για μια ιστορία)

3. Διαφορετικά είδη λαϊκού λόγου (παραμύθια, μύθοι, παραδόσεις, ταχταρίσματα, νανουρίσματα )

4. Μουσική και αφήγηση (μουσική συνοδεία, ο αφηγητής-μουσικός)

Λίγα λόγια για το λαϊκό παραμύθι και την αφήγηση

Το λαϊκό παραμύθι είναι το διήγημα, η λογοτεχνική αφήγηση του λαού. Στόχος του είναι η ψυχαγωγία, η διασκέδαση των ακροατών αλλά και η παρηγοριά, η παραμυθία. Στα παλιότερα χρόνια συνήθιζαν οι άνθρωποι, κυρίως των χωριών, τις σκοτεινές και ψυχρές νύχτες του χειμώνα να μαζεύονται και να λένε παραμύθια. Οι χώροι όπου έλεγαν τα παραμύθια ήταν οι μύλοι, τα τσαγκαράδικα, τ’ αλώνια αλλά και η ακρογιαλιά, στις τράτες.

Η αφήγηση ξεκινάει από τη σιωπή, από τη γαλήνη, από τη διάθεση να μοιραστείς κάτι σπουδαίο. Κάνοντας τη συμφωνία εκ των προτέρων ότι όλα όσα θα ειπωθούν συνέβησαν «μια φορά κι έναν καιρό…» και όλα διαδραματίζονται σε μια θαμπή ατμόσφαιρα χωρίς σαφή χώρο, χρόνο, πρόσωπα. Έτσι κι αλλιώς τα παραμύθια είναι άχρονα.

Ξεκινάει η αφήγηση με φράσεις χαρακτηριστικές, όπως «κόκκινη κλωστή δεμένη …» ή « θα σας πω ένα παραμύθι το κουκί και το ρεβίθι», όπου σηματοδοτείται και η αρχή του ταξιδιού στο χώρο της φαντασίας. Εκεί που όλοι χωρούν, πλούσιοι και φτωχοί, άσχημοι και όμορφοι, εκεί που όλα μπορούν να συμβούν και δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον πραγματικό και υπερφυσικό κόσμο και ο αγώνας ενάντια στις δοκιμασίες δικαιώνεται, και αναδεικνύεται ο νικητής. Τα παιδιά είναι στο πλευρό του ήρωα που παλεύει, συμπάσχουν μαζί του, ταυτίζονται και υπερνικούν και τους δικούς τους δράκους-φόβους, τις αγωνίες τους. Προετοιμάζονται έτσι για την πραγματική ζωή και οδηγούνται σ’ ένα ψηλότερο σκαλί ωριμότητας, συνείδησης, αυτονομίας.

Η αφήγηση των παραμυθιών ανοίγει ένα παράθυρο στη φαντασία και στη δημιουργικότητα. Πλάθουμε τις εικόνες του παραμυθιού που είναι τόσες όσοι και οι ακροατές. Ο καθένας τη δική του, αυτή που του ταιριάζει. Έχοντας τις εικόνες του παραμυθιού στο νου τους, τα παιδιά μπορούν να ξαναπούν την ιστορία, να γράψουν το παραμύθι. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί η αφήγηση ως ένα προγεφύρωμα για το πέρασμα από τον προφορικό στο γραπτό λόγο.

Οι άνθρωποι που έλεγαν τις ιστορίες ήταν ιδιαίτερα προικισμένοι, ζωντάνευαν με κινήσεις εκφραστικές το παραμύθι, έκαναν προσωπικά σχόλια, προσάρμοζαν στις ανάγκες του κοινού τα παραμύθια επιμηκύνοντας ή κόβοντας επεισόδια. Αυτοί οι επιδέξιοι αφηγητές λέγονταν παραμυθάδες. Και αρχή του παραμυθιού καλωσόρισε η αφεντιά σας…

Εμψυχώτρια η Ανθή Θάνου